Inspiratie

Brutal Brazil

Je ziet me niet snel op een vastgoedborrel, tussen mannen met glanzende schoenen, smalle colberts en nog smallere marges. Maar bij een mail met als titel ‘THOMAS MORE GOES BRAZIL?’ zit ik zo op het vliegtuig. Geen pitch, geen projectontwikkelaar, wél Oscar Niemeyer, tropenregen en modernisme in de jungle.

Thuiskomen is een vreemd werkwoord. Zeker als het gebeurt aan de andere kant van de oceaan. Brazilië. Drie steden, tien dagen, twintig keer de vraag: Is dit écht van beton?

Samen met studenten, alumni en docenten van Thomas More’s opleiding Interieur, Design en Architectuur reisden we naar de bakermat van modernisme. Geen ballast, geen franjes of geen compromisarchitectuur. Beton is hier geen bouwmateriaal, maar een geloof. Een levenshouding. Een stijl.

São Paulo, Brasília en Rio de Janeiro.

Een trip naar drie steden, met als leidraad de werken van Oscar Niemeyer, de dansende lijnen van Lina Bo Bardi en het groene tegengewicht van Burle Marx. Wiens tuinen de gigantische bladeren van tropische planten naadloos combineren met de strakke lijnen van de omliggende architectuur. In Brazilië hebben ze groot blad, in Antwerpen hebben wij vooral een frank blad.

De reis was een aaneenschakeling van bezoeken aan iconische gebouwen, Uberritten die even chaotisch waren als de Braziliaanse skyline en caipirinha’s op het juiste moment. Want soms heb je een klein beetje roes nodig om de grootsheid van een ruimte echt tot je door te laten dringen.

In São Paulo verloren we ons in het MASP van Bo Bardi: een transparante betonnen doos die boven de stad zweeft. In Brasília leerden we hoe je een stad uit het niets giet. En bij gieten denken we aan … beton. Vier jaar om een stad in één strakke vorm te gieten. Groots, symmetrisch, futuristisch: alsof je in een maquette loopt. In Rio is het landschap theater: bergen als coulissen, stranden als lichtstrepen, en Niemeyers betonnen schotel (het MAC) hoog boven de baai.

   

We lieten ook onze stempel achter. Letterlijk. Op Ipanema, tussen zand en zonnecrème, kleeft nu een sticker van Oh my George. Een klein, brutalistisch gebaar. Zoals wij: Vlaamse architectuurdromers, nippend aan kokosnoten, smeltend voor een land waar vorm minstens zo belangrijk is als functie.

Er is iets met reizen met gelijkgestemden. Met mensen die stil worden van een goed geplaatste kolom of een onverwacht lijnenspel. Dat je mag dromen in beton, zolang je maar weet wat je doet met het licht. Thuiskomen dus, in een vreemd land. Niet omwille van het klimaat of het tijdsverschil, maar omdat je je begrepen voelt. Omdat je met mensen bent die op dezelfde manier kijken, voelen, denken. En dat mag gevierd worden – met architectuur, caipirinha’s, en af en toe een collectieve zucht van bewondering.

Beton, beton, beton. 

En een beetje George.

Tussen toen en thuis.

Aan de Plantin en Moretuslei lag een appartement dat zich rustig hield. Nuchter van aard, zonder poespas en klaar voor iemand die er iets in zag. Toen kwamen Ainsley en Aiko: 2 mensen met een fijnzinnig oog en gevoel voor harmonie. Een appartement vinden dat bij hen paste bleek lastig, dus besloten ze het zelf vorm te geven.

Wat ooit een blanco kader was, is nu een thuis: gelaagd, eigen en met zorg vormgegeven. Een plek die niets opdringt, maar zacht aanwezig is. Ontdek hier wat was, vóór het werd.

In loving memory of Omer (2013-2022), life partner during the founding of Oh my George. And welcome to Jacqueline (2025), our new company muse and source of inspiration.

(a professional photo of her will follow soon)